Dompel jezelf onder in de feitelijk-fictieve wereld van de Nederlandse kunstenares-fotografe Jacobien de Korte, waarin tijd en ruimte zozeer vervlochten zijn tot verstilling, dat herinneringen en emoties naar boven kunnen komen.
De Korte onthult de diepe schoonheid van rust en leegte. Haar signatuur van gedempte tinten met soms monochrome uitbarstingen in een scala van schaduwen en de verhalende details, geven de ogenschijnlijk zo vertrouwde omgevingen en interieurs een nieuw ongekend leven, en doordrenken ze met nooit vertelde verhalen en mogelijkheden.
Haar oeuvre kent terugkerende motieven: gevels, onbekende hotelkamers, steegjes bij nacht en lege restaurants, een zwembad, een sedan. Huizen, ramen met gordijnen, die vertrouwd, zelfs geruststellend zijn, lijken tegelijkertijd onbereikbaar en verwarrend. Een enkel vrouwelijk silhouet in een dergelijke omgeving is voldoende om hoop, twijfel, intentie of verlangen te suggereren. Een bruid die in verblindend zonlicht een donker portaal binnenstapt, boeit je blik totdat je de zwarte leegte opvult naar je eigen wens. Misschien vanuit je onderbewuste.
De Korte vraagt de kijker om opnieuw aandacht te richten naar wat hij denkt te weten, waardoor ze hem in een een droomachtige toestand brengt en hem iets suggereert dat hij zich maar half herinnert.
Hoewel er veel is om naar te kijken en ondanks de gelaagdheid van de sfeer in haar foto's, heeft het werk van Jacobien de Korte de spaarzaamheid van een minimalist.
Viola Winokan | vertaling: Richard Kellermann
